Het was eind augustus 2013. Ergens in het Noorderplantsoen zouden Reinout Douma, de dirigent en leider van het fenomenale Noordpool Orkest en ik plannetjes smeden voor een kerstconcert. De maanden daarna had ik dus iets om naar uit te kijken.
De eerste repetitie kwam in zicht en, zoals dat gaat met repetities, was het in een redelijk inspiratieloze ruimte. Maar toen het orkest begon te spelen werd die ruimte opeens van goud. Wat een kracht!

Wat vooral erg veel indruk maakte was de ritmesectie. Alles wat ik met mijn irritante precisie opgeschreven had werd ook daadwerkelijk gespeeld. Dit gebeurt natuurlijk wel vaker, maar dit was met nét een extra gouden randje, nét iets meer gevoel en hoorbare creativiteit van de spelers zelf. De motivatie en de handigheid zette me zelfs een beetje op het verkeerde been.

Nou, en daar zat hij, als een rots in de branding: Ruud Vleij. Alles overziend, strakker dan strak en toch met een verleidelijke flair. Een veelzijdige bassist die niet door merg een been gaat maar door je maag. Op dat moment wist ik nog niet hoe de uiteindelijke uitvoering er uit zou komen te zien, maar dat maakte me na deze muzikale ontmoeting ook niks meer uit.

De avond zelf was een prachtige ervaring. Alles was tot in de puntjes verzorgd en we hebben de Martiniplaza flink op z’n kop gezet. Toen na al deze avonturen de opnamen uitgezonden werden op de televisie viel Ruud me direct op. Zeker weten dat hij jou ook op gaat vallen de 14de oktober! Wees er dus bij en koop hier jouw kaartje.

Het moet ergens eind jaren negentig geweest zijn. Ken je die tijd? Iedereen was een beetje gespannen over de komende eeuwwisseling, de kunstwereld was financieel op zijn retour en computers begonnen gewoon te worden.
In die tijd begon ik me te oriënteren op een studie compositie en orkestratie en kwam uiteindelijk in het pittoreske Zwolle uit. Het conservatorium – een oud klooster – was al een museum op zich, maar de weg ernaartoe – vanuit de trein naar het conservatorium – was iedere dag weer net een film.

Na mijn vooropleiding van een jaar begon het avontuur pas echt.
Ik zat bij een stelletje losgeslagen talenten in de klas. Zo was er een concertpianist, een dirigent in opleiding, een klavecinist, een wat oudere meneer en iemand die muziek schreef in kerkbankjes. Het formaat papier wat hij gebruikte was dan ook precies het formaat dat paste qua hoogte van zo’n ouderwetse bank.

Remko heette hij. “Remko Ruft” noemde hij zichzelf. En omdat ik zijn achternaam nog niet gehoord had begreep ik maar weinig van de grap. De rest van de klas moest er erg om lachen. Ik ook, toen ik hoorde dat  zijn achternaam Wind was . . .

Het ging niet zo goed met mijn muziektheorie. Ik vond dat allemaal maar onnodig. Remko was me zeer behulpzaam en ontzettend handig met die muziektheorie. In de mysterieuze kloostergangen van het conservatorium stimuleerde hij me, met zijn gortdroge humor, om hierover eenvoudiger te denken. Kleine stapjes. Hiervoor ben ik hem ontzettend dankbaar.

Het viel me óók op hoe fantastisch hij piano kon spelen. De hele klas was altijd onder de indruk van zijn muzikaliteit. Nog steeds is men altijd zwaar onder de indruk, ik ook. Veel mensen kennen hem zo onderhand als toetsenist maar onderschat zijn compositorische kwaliteiten niet! Hij is echt een toptalent en een multi-instrumentalist. Straks ga je hem horen in de Oosterpoort! 14 oktober, 20:30! Wees erbij!